EN 388:2016

Rękawice chroniące przed zagrożeniami mechanicznymi

Zgodnie z tą normą testuje się właściwości takie jak odporność na ścieranie, odporność na przecięcie, wytrzymałość na rozdarcie i ochrona przed uderzeniami. Piktogramowi towarzyszą cztery cyfry oraz jedna lub dwie litery. Oznaczenia te wskazują poziom zapewnienia bezpieczeństwa przez rękawicę.

1. ODPORNOŚĆ NA ŚCIERANIE

Materiał jest poddawany ścieraniu przez użycie piaskowego papieru ściernego i zastosowanie ustalonego nacisku. Poziom zapewnienia bezpieczeństwa określa się w skali od 1 do 4, odpowiednio do liczby obrotów, po jakiej w materiale powstaje otwór. Im wyższa cyfra, tym lepsza odporność na ścieranie.

2. ODPORNOŚĆ NA PRZECIĘCIE — PRÓBA Z NOŻEM OKRĄGŁYM O STAŁYM NACISKU

Bada się zapewnianą ochronę przed przecięciem. Po materiale rękawicy prowadzony jest nóż, aż nastąpi przecięcie. Poziom zapewnienia bezpieczeństwa określa się w skali od 1 do 5, gdzie wartość 5 oznacza najskuteczniejszą ochronę przed przecięciem. W razie gdyby w trakcie próby materiał stępił nóż, zamiast tej próby należy przeprowadzić próbę przecięcia według normy ISO 13997 (próbę TDM); zob. w punkcie 5.

3. WYTRZYMAŁOŚĆ NA ROZDARCIE

Mierzy się wartość siły wymaganej do rozdarcia materiału rękawicy. Poziom zapewnienia bezpieczeństwa określa się w skali od 1 do 4, gdzie wartość 4 oznacza najwyższą wytrzymałość materiału.

4. ODPORNOŚĆ NA PRZEBICIE

Odnosi się do wartości siły wymaganej do przebicia materiału ostrą końcówką. Działanie ochronne ocenia się w skali od 1 do 4, gdzie wartość 4 oznacza najwyższą wytrzymałość materiału.

5. ODPORNOŚĆ NA PRZECIĘCIE — PRÓBA TDM WEDŁUG NORMY ISO 13997

Przeprowadzenie tej próby jest konieczne, jeśli w trakcie próby z nożem okrągłym o stałym nacisku doszło do stępienia noża; zob. w punkcie 2. Wynik próby podaje się w literowej skali od A do F, gdzie wartość F oznacza najwyższy poziom zapewnienia bezpieczeństwa. Wystąpienie którejkolwiek z tych liter oznacza, że poziom zapewnienia bezpieczeństwa został wyznaczony tą metodą zamiast w drodze próby z nożem okrągłym o stałym nacisku.

ISO 13997:1999 — Wyznaczanie odporności na przecięcie ostrymi przedmiotami
Jest to alternatywna metoda badania odporności na przecięcie, zalecana w odniesieniu do rękawic mających chronić przed przecięciem. Norma EN 388:2016 wymaga stosowania tej metody do rękawic chroniących przed przecięciem, w przypadku których poddawany próbie materiał stępił nóż w trakcie próby z nożem okrągłym o stałym nacisku. Podczas tej próby nóż jest prowadzony po materiale ze stałą prędkością, lecz z wzrastającym naciskiem, aż nastąpi przerwanie materiału mającego chronić przed przecięciem. Poziom zapewnienia bezpieczeństwa wyraża się w niutonach, jako wielkość siły wymaganej do powstania przecięcia na odcinku 20 mm.

6. OCHRONA PRZED UDERZENIAMI

Jeśli rękawica chroni przed uderzeniami, to ten fakt wskazuje litera P na ostatniej, 6. pozycji. Brak litery P oznacza, że ochrona przed uderzeniami nie jest gwarantowana.

EN 388:2003
To jest dawniejsza wersja normy odnoszącej się do zagrożeń mechanicznych. Różnice w porównaniu z wersją z 2016 roku dotyczą gęstości papieru wykorzystywanego w próbach ścierania oraz sposobu testowania włókien odpornych na przecięcie. Ponadto ta norma nie stosuje się do badania ochrony przed uderzeniami.
Na rynku dostępnych jest wciąż wiele rękawic ochronnych oznakowanych zgodnie z dawniejszą wersją normy. Nadają się one do użytku równie dobrze jak rękawice noszące nowe oznaczenia.
Zasadniczo, to nie właściwości rękawic uległy zmianie, lecz sposoby ich testowania!